?У вясне, любы, у кожнай праяве ценю і святла, у траве і ў аблоках, у дрэвах ? паўсюль? Ты шукай, любы, шукай??

?Я думаю, што эгаізм ? з?ява невычэрпна-вечная. І адразу дакараю сябе за падобнае глупства. Тады самота ізноў весяліцца, адзінота ледзь-ледзь усміхаецца, а надзея, як бездапаможны тапелец, прагна глытае апошні струменьчык паветра?

?Так, любая, ты ва ўсім, ды па-за мною? Мо таму, што я не здольны ўсё акалючае настолькі тонка адчуваць, як ты?

Праплыве аблачынка ? не ты. Прашмыгне кузюрка ? не ты. Засапе ўсхваляваны ветрык ? і гэта не ты. Чмялі, птушкі, зверы ? усё не ты. Дзе той я, які адшукае цябе? Які пацалуе, абдыме і захавае цябе назаўсёды? І сам застанецца, магчыма, у тваім свеце ?

?Я ведаю, што ты недзе паблізу. Але не здольны цябе адчуць. Робіцца балюча і прыкра. Роспачна. Тужліва. Зноў роспачна.

?Я тут любы. Ты правы. Я там, дзе нічога няма??

Разгубленасць. Апускаюся на зямлю. Ліхаманкава зрываю кветку, ірву пялёсткі. У кожным ? цень мінулага: разарваны карэньчык гармоніі. Спрабую сабраць іх, але вецер падхоплівае пялёсткі?

??Я там, дзе нічога няма??

? Вецер, братка, нясі і мяне, раствары ў подыху сваім, далучы да таго свету, дзе ўсё ёсць і дзе нічога няма?

Але наўкола толькі маўчанне. Святкуе самота сваю перамогу. Адзінота мудра адказвае цішынёй ? ? ты шукай, любы, шукай??

оценка статьи: